Prima!
Filmmaker Edwin Reinold woont op steenworp afstand van het voormalige AZC Crailo. Via een vriend, werkzaam bij het AZC, raakte hij bekend met het ‘leven achter de slagboom’, wat hem dusdanig raakte dat hij niet anders kon dan er een film over te maken.
Hij schreef hierover het volgende:
‘Voor veel mensen lijkt het leven zich doorgaans in vanzelfsprekende patronen af te spelen. Maar wat gebeurt er als je op een verkeerde draad in het leven stapt? Het beeld dat bij me opkwam bij het Asielzoekerscentrum Crailo is dat het een verzameling is van mensen die op een verkeerde draad in het leven is gestapt, die blijkbaar gesprongen is en die hen bij de enkels heeft beetgepakt - die verstrikking komen ze niet meer uit. Ze vluchten uit een land en komen vervolgens in een anderland waar ze ook eigenlijk niet zijn. Niet mogen zijn - ze zijn er wel, maar ze zijn er ook niet’
Het camerawerk, het verhaal, de research, zelfs de muziek heeft hij zelf gedaan. Het is een zeer uniek, eigen document geworden, als zijn indruk van hoe we momenteel met andere mensen, vluchtelingen, omgaan. Je kan het zien het als een ‘verzetsfilm’.
Er is een groep mensen in Nederland die zo goed rechtenloos leeft. Respect krijgen ze al helemaal niet. Ze wonen in kampen. En eigenlijk weten we niet zoveel van ze omdat de betrokken instanties zo goed als alle pottenkijkers met succes op afstand houdt. Bang voor negatieve publiciteit
Edwin kon niet anders dan te laten zien hoe we met asielzoekers omgaan in Nederland, aan de hand van een portetten van mensen uit het voormalige AZC Crailo. Niet alleen van de asielzoeker, maar ook van de mensen die zich voor hen blijven inzetten. De vrijwilligers op de achtergrond, waarvan je nauwelijks iets verneemt. Ooit was dit het grootste AZC van Nederland, voorbestemd als uitzetcentrum. Toen de betrokken gemeenten dit tegenhielden besloten COA en Justitie AZC Crailo te sluiten. Edwin dook erin om te laten zien hoe deze verborgen stad in het Gooi, de rijkste streek van Nederland, geruisloos verdween.
Het verhaal is geschetst aan de hand van portretten van de Iranese asielzoeker Hadi Tehrani en de vrijwilligers Jehanne en Cecilia en fietsenmaker Arie. Vertrekpunt van de film is de poort van het AZC. Verder mag een Nederlands burger niet komen. De werkelijke wereld achter de slagbomen kennen we nauwelijks.
